Een jaar geleden schreef ik een artikel over loslaten. Hoe ik had geleerd los te laten en wat me dat had gebracht. Ik heb daar veel mooie reacties op gekregen. Van mensen die het proces herkenden én van mensen die er geïnspireerd door raakten en het ook graag wilden leren. Kennelijk is het een thema dat menigeen bezighoudt.
Vandaag moet ik iets bekennen! Soms lukt het loslaten helemaal niet, word ik overvallen door een gevoel van onrust en schiet ik in de controle-modus! Ik worstel dan met mijn gevoelens, herken dat er iets niet lekker loopt, maar ben niet in staat om ter plekke bij te sturen.
Sinds ik heb geleerd om de pijn niet te vermijden, maar erin te duiken, zoek ik een moment om te ‘puzzelen’: ik neem de tijd om uit te dokteren wat er in de concrete situatie met mij gebeurde, qua gevoel en reactie. Dat lukt me het best door te schrijven. De puzzelstukjes vallen dan vaak samen. En regelmatig vraag ik mijn man, die heel goed spiegels kan voorhouden, wat zijn beeld is; ditmaal was zijn antwoord nadat ik de betreffende situatie had beschreven: “je zorgt graag voor mensen en voelt je verantwoordelijk”. De term ‘verantwoordelijk’ triggerde me vervolgens en de radertjes draaiden op volle toeren. Wat is er met die verantwoordelijkheid en wat maakt dat ik de situatie niet kan loslaten en met een rotgevoel rondloop?
Kop thee, in m’n eentje alles rustig laten indalen (gevoel en gedachtes) en ‘puzzelen’ maar! De kwartjes vallen dan vrij snel. Je verantwoordelijk voelen is een kracht, maar je kan daar ook in doorschieten. En wat is de valkuil? Overbezorgd raken en de controle willen hebben, wat dan meteen verklaart waarom ik niet kan loslaten. Plus, ik stoor me aan de gemakzucht van de ander, dat is mijn allergie. Maar door mijn acties of wat ik uitstraal geef ik die ander misschien te weinig ruimte en in het ergste geval stimuleer ik juist die gemakzucht. Zo, ik heb het weer helder, uitgepuzzeld! Het mooie is: dat nare gevoel ben ik meteen kwijt!
Wat heeft de ‘spelende vrouw’ hier geleerd (term ontleend aan Mevrouw Stemband in De Grote Meneer Kaktus show uit de jaren 80)? Als ik een goede balans kan vinden in verantwoordelijkheid voelen en ruimte laten bij de ander, lukt het loslaten prima. Het vinden van die balans begint bij de bewustwording van je (automatische) gedrag. Bewustwording betekent dat je een keuze hebt en dat je kan spelen met ruimte. Ook is er nu ruimte voor mildheid naar mezelf, want het is niet gek als je je verantwoordelijk voelt.
Het is allemaal geen rocket science wat ik schrijf en mij bekruipt het gevoel “had ik dit inzicht al niet eerder verworven?” Ja, had ik! Maar kennelijk is dat geen garantie dat bepaalde situaties je niet meer overkomen en evenmin dat je automatisch het ‘ideale’ gedrag vertoont.
Zelfreflectie brengt mij altijd verder. Yes, dat is mijn missie: een wereld vol mensen die regelmatig op hun gedrag reflecteren en ervan leren. Maar dat laat ik verder los hoor, ik geef gewoon het goede voorbeeld 😉 Hoewel, helemaal loslaten? Ik ga die missie uitwerken en op mijn website plaatsen. Wat een mooi proces is dit: rotgevoel → zelfreflectie → inzichten → inspiratie → een heel tevreden gevoel!
