Mijn eerdere beschrijvingen van ‘loslaten’ zijn onlangs in een ander perspectief komen te staan. Want sinds half oktober word ik uitgedaagd in de ultieme vorm van loslaten: het laten gaan van een dierbare. De vrouw die mij heeft gebaard, gevormd, liefgehad, verzorgd en soms gekweld is er niet meer.

Lees verder →

Een jaar geleden schreef ik een artikel over loslaten. Hoe ik had geleerd los te laten en wat me dat had gebracht. Ik heb daar veel mooie reacties op gekregen. Van mensen die het proces herkenden én van mensen die er geïnspireerd door raakten en het ook graag wilden leren. Kennelijk is het een thema dat menigeen bezighoudt.

Vandaag moet ik iets bekennen! Soms lukt het loslaten helemaal niet, word ik overvallen door een gevoel van onrust en schiet ik in de controle-modus! Ik worstel dan met mijn gevoelens, herken dat er iets niet lekker loopt, maar ben niet in staat om ter plekke bij te sturen.

Lees verder →

Loslaten: in mijn privéleven en in mijn werk als startende ondernemer blijkt het voor mij een toverwoord te zijn.

Als ik iets wilde bereiken of een probleem wilde oplossen, leek niets fijner dan sturen; dat voelde alsof ik helemaal ‘in control’ was. Je weet waar je heen wilt, dan stuur je toch gewoon die kant op! Gevoelens van onrust stopte ik weg.

Lees verder →

Het is zover. Ik heb m’n biologische vader ontmoet. Een zoekopdracht bij het Duitse bureau “Wiedersehen macht Freude” in december van vorig jaar is succesvol geweest. Vorige week verwelkomde hij me op het station van Keulen, samen met zijn dochter Maria Alexandra. Geweldig was het. Spannend ook. Een basis voor verdere ontmoetingen is gelegd. De naam van het bureau had niet beter gekozen kunnen worden!

Nooit krijg ik genoeg van dit soort ‘plaatjes’. Vorig weekend fietste ik een beetje doelloos in Rijswijk deze lucht tegemoet. Ik moet dan stoppen en foto’s maken. Gewoon even tijd nemen om zoiets moois te aanschouwen. Ik kreeg zelfs bijval van een vreemde.

Foto’s maak ik dan met mijn telefoon, maar de kwaliteit is dan natuurlijk beperkt. Tenminste, dat denk ik. In ieder geval gebruikte ik dit besef meteen als excuus om alsnog een doel te hebben voor mijn fietstocht: richting winkels en op zoek naar een toestel.
Ik ben meteen geslaagd.

Deze foto kwam ik tegen toen ik een doos met oude rommel uitzocht. Gemaakt in Portugal, 20 jaar geleden. Destijds kon ik m’n ogen niet afhouden van die kleurenpracht. Nog steeds adembenemend mooi!

Gezien in Museum Boymans Van Beuningen in Rotterdam: “de wereld heeft meer fantasie nodig”, helemaal mee eens! 

Vanochtend liep ik op de Wilhelminapier. Wat is dat toch een prachtig stuk Rotterdam. Vol contrasten. Als geboren-en-getogen Rotterdammer gaat mijn hart daar altijd sneller kloppen.

Rotterdam is uitgeroepen tot European City of The Year 2015. Mooi!